Zawartość nowej strony

 

„Po owej porażce zwierząt

Wszczął się w ich armiji nierząd.

Zwołana wojenna rada,

Z rady zwada.

Każdy każdemu się żali,

Każdy przed każdym się chwali

I każdy na każdego winę wali,

Tchórzowi tylko wszyscy spokój dali.

 

Obywatel tchórz w rządzie nie zasiadał

Ani wojskowo nie służył,

Więc w politycznym życiu się nie zużył.

Ufny w swą niepokalaną przeszłość , tak gadał :

#Obywatele, czas już przystąpić do kwestii :

Czemu przypiszem klęski tej kampanii?

Czy że na wodza brak nam zdolnej bestii?

Nie! ale my ulegli przesądów tyranii.

Grzesznym przodków obyczajem

Nie tym buławę oddajem,

Których zasługa i talent wyniosą,

Ale tylko mamy w cenie

Ci drapieżne urodzenie

Tamci rogate znaczenie,

A owi socjalne tłuste położenie.

Otóż dowódcy nasi, przypatrzcie się, kto są:

Lew prezes, istny pańskich ideał nałogów.

Radca żubr, już dziad, ledwie goni resztką rogów.

Niedźwiedź mruk, niech no stanie przed wojskiem, co powie?

Z lamparta byłoby coś, ale mu pstro w głowie

Że pułkownik wilk sławny , toć tylko z rabunków

I z procesu co zrobił owemu jagniątku.

A o kwatermistrzu lisie

Lepiej przemilczeć , zda mi się,

Niźli zazierać do jego rachunków:

Sam nie tai że skory do wziątku.

Pomińmy odyńca: pan ten tylko pragnie

Skrobać żołędzie i spoczywać w bagnie.

Przywyklejszy doń niż do marsowego kurzu

Co zaś się tyczy osła , ten był i jest błaznem.# -

 

Gdy tchórz tak gadał, rada, wrąc entuzjazmem,

Gotowa za krasomostwo

Dać mu naczelne wodzostwo.

Odezwała się nagle w jeden głos : #żyj tchórzu!#

On stropion krzykiem tym wśród perory,

Zmieszał się, owszem, dał czuć najwyraźniej,

Że był w gwałtownej bojaźni.

Dopieroż rozruch : #Precz z nim! fe, tchórz , a do nory!#

Szczęściem tuż była, skroś sarkań i śmiechu

Wpadł w nią i rył bez oddechu.

Aż gdy na sążeń czuł się pod podwórzem,

Rzekł do siebie z ironią czystego sumienia:

#Ot, proszę, co też jest przesąd urodzenia,

Obrano by mnie wodzem, żebym nie był tchórzem.#”

 

Adam Mickiewicz